1.تفرقه افکنى در آغاز قرن هشتم

احمد بن تیمیه در سال ۶۶۱ ق، یعنى پنج سال پس از سقوط خلافت عباسى، در شهر حرّان دیده به جهان گشود. او در پایان قرن هفتم و آغاز قرن هشتم تفرقه افکنى را آغاز کرد. بدین گونه که در رسالة العقیدة الحمویه در پاسخ به پرسش مردم حماة از آیة «الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ استَو ى »، به صراحت نوشت :«خدا بالاى آسمان هاست؛ در ثلث آخر هر شب، به آسمان پایین فرود می آید و مى گوید: کیست که مرا بخواند تا او را پاسخ گویم.»

به سبب انتشار این عقیده که نتیجه آن، جسمانی بودن، جهت داشتن، حرکت کردن و انتقال خدا از مکانى به مکان دیگر است، گروهى از عالمان که نشر رسالة حموی هرا مغایر با عقیدة اسلامى تشخیص داده بودند، به مخالفت با او برخاستند و از قاضى دمشق خواستند که او را محاکمه کند.

ابن کثیر در تاریخ خود، البدایة و النهایة، دربارة حوادث سال ۶۹۸ مى نویسد:« گروهى از فقها ضدّ او قیام کردند و از جلال الدین حنفى خواستند که او را به محکمه بطلبد؛ ولى او از حضور خوددارى کرد. ابن تیمیه را در دمشق، دارنده ی عقید های منحرف معرفى کردند؛ ولى او در نشر عقیدة خود پافشارى  مى کرد. رسالة دیگرش، الواسطیه، نیز انحرافاتى داشت. سرانجام،کمال الدین زملکانى طی چند جلسه، با او به بحث و گفت وگو نشست و محکومش ساخت. نتیجه این شد که ابن تیمیه را در سال ۷۰۵ به مصر تبعید و در آنجا زندانى کردند .»این، تنها باری نبود که وى، به تبعید و زندان محکوم شد؛ بلکه بارها این راه را پیمود، تا اینکه در سال ۷۲۸ ، در زندان جان سپرد.  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: